جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را

کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم

به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی

چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل

نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده

به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان

نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن