شب به هم درشکند زلف چلیپائی را

گر از آن طور تجلی به چراغی برسی

گر به آئینه سیماب سحر رشک بری

رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل

از نسیم سحر آموختم و شعله شمع

جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق

طوطیم گوئی از آن قند لب آموخت سخن

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی

شب به مهتاب رخت بلبل و پروانه وگل

صبح سرمی کشد از پشت درختان خورشید

جمع کن لشکر توفیق که تسخیر کنی