گربه پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید

آمد از تاب و تبم جان به لب ای کاش که جانان

خوابم آشفت و چنان بود که با شاهد مهتاب

دلکش آن چهره که چون لاله بر افروخته از شرم

سرو من گل بنوازد دل پروانه و بلبل

شمع لرزان شبانگاهم و جانم به سر دست

رود از دیده چو با یادمنش اشک ندامت

شهریارا گله از گیسوی یار اینهمه بگذار