اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود

مژگان کشید رشته به سوزن ولی چه سود

دیگر شکسته بود دل و در میان ما

او بود در مقابل چشم ترم ولی

حیف از نثار گوهر اشک ای عروس بخت

اشکش نمی مکیدم و بیمار عشق را

آلوده بود دامن پاک و به رغم عشق

از گفتگو و یاد جفا کردنم چه سود

ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است

آزادگان به عشق خیانت نمی کنند

چون عشق و آرزو به دلم مرد شهریار