باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا

با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز

شعر من از زبان تو خوش صید دل کند

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه

خوان شکر به خون جگر دست می دهد

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش

گیتی متاع چون منش آید گران به دست

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ایست

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق