ای صبا با توچه گفتند که خاموش شدی

تو که آتشکده عشق و محبت بودی

به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را

تو به صد نغمه زبان بودی و دلها همه گوش

خلق را گر چه وفا نیست و لیکن گل من

تا ابد خاطر ما خونی و رنگین از تست

ناز می کرد به پیراهن نازک تن تو

چنگی معبد گردون شوی ای رشگ ملک

شمع شبهای سیه بودی و لبخند زنان

شب مگر حور بهشتیت به بالین آمد

باز در خواب شب دوش ترا می دیدم

ای مزاری که صبا خفته به زیر سنگت

ای سرشگ اینهمه لبریز شدن آن تو نیست

شهریارا به جگر نیش زند تشنگیم