که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده

سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده

برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده

به دیگران رسدت میوه ای نهال رسیده

شبی که ماه نماید ملول و رنگ پریده

که از خزان گلشن خارها به دیده خلیده

که خاک غم به سر افشان به کوه و دشت دویده

کشد به حلقه دیوانگان جامه دریده

که دوک و پنبه برازد به زال پشت خمیده

در آن زمان که ز خاکش هزار لاله دمیده