زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا

یارب که از دریا دلی خود گوهر یکتا شوی

ما ره به کوی عافیت دانیم و منزلگاه انس

ای ماه کنعانی ترا یاران به چاه افکنده اند

مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی

شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست

در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن

کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون

گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان