طبعم از لعل تو آموخت در افشانیها

سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی

گر بدین جلوه به دریاچه اشگم تابی

دیده در ساق چو گلبرگ تو لغزد که ندید

دارم از زلف تو اسباب پریشانی جمع

رام دیوانه شدن آمده درشان پری

شهریارا به درش خاک نشین افلاکند