در بهاران سری از خاک برون آوردن

همه این است نصیبی که حیاتش نامی

مشو از باغ شبابت بشکفتن مغرور

فکر آن باش که تو جانی وتن مرکب تو

گوتن از عاج کن و پیرهن از مروارید

گر به مردی نشد از غم دلی آزاد کنی

صبحدم باش که چون غنچه دلی بگشائی

پیش پای همه افتاده کلید مقصود

بار ما شیشه تقوا و سفر دور و دراز

ای خوشا توبه و آویختن از خوبی ها

صفحه کز لوح ضمیر است و نم از چشمه چشم

از دبستان جهان درس محبت آموز

شهریارا به نصیحت دل یاران دریاب