خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست

سایه دولت همه ارزانی نودولتان

بر کمال نقص و در نقص کمال خویش بین

کاسه گو آب حرامت کن به مخموران سبیل

شمع بزم افروز را از خویشتن سوزی چه باک

خاطرم از ماجرای عمر بی حاصل گرفت

آسمان گو از هلال ابرو چه می تابی که ما

همچو عمرم بی وفا بگذشت ما هم سالها

شاعران مدحت سرای شهریارانند لیک