گله از بخت یا زچرخ کنم

که شود غمگسار من نفسی

جز تعب حاصلم زچرخ کبود

کز عنا قامتم خمیده چو چنگ

روز چول شب شدست بر چشمم

سقف چرخ آه آتشینم سوخت

باغم و محنتم ندیم و حریف

با که گویم که نیست همنفسی

همدمی نیست کو شود محرم

بوکه بینم مگر به چشم خرد

همدمی کافرم اگر دیدم

که اندرین روزگار قحط وفاست

کز عبارت نظیر حسانم

با چنین منعمان دون همّت ،

در ثنا و مدیح حسانی

قصه ای را فسانه می جستم

زان سخن بر جهان سپاس نهم

قصه ای آنچنان نمی افتاد

دل در این بند بود یک چندم

گفتم ای خفتهٔ زخود غافل

آبرویم بری چه مردی تو؟ !

بس از این هرز گفت وگوی محال !

گر نگویی مدیح هم شاید

کر سخن گویی از حقیقت گوی

قرعه بر رقعهٔ حقایق زد

جمله سر حقایق آمد پیش

درج در نکته های سحر مبین

نام کردم « طریق تحقیقش »