طاقت بار و قوف پرواز

نه بدان شهر ره توانم برد

تن زنم گر زیم و گر میرم

چه کنم آنچنانکه پیش آید

وزهنر بر فلک سرافرازم

واهب العقل و عالم الغیب است

جز هنر نیست یار و مونس کس

در هنر هیچ بوی راحت نیست

تا غم و غصه ام نفرسودی

که در این روزگار بی حاصل،

نان کسی خورد که آب رو ی بریخت

آبرو را برای نان ریزم

سخن فحش بر زبانم نیست

فحش و بد بر زبان نخواهم راند

که مراهمّت بلند افتاد

حشو بود این گهرکه من سفتم

منصب این جهان نمی خواهم

گر ذلیلم در این جهان شاید