که ندارد سخنش ایچ فروغ

تا به پایان چو بنگری همه پوست

دهن و کون یکی چو مهرهٔ نرد

سخنش زمهریر شه ره گوش

نخرد کس به ترّه ای نانش

تیز و عریان و گنده بود چو سیر

مایهٔ خبث و جهل و مأبونی است

در سفاهت بسان جدّ خودست

بی زبانی ز ژاژ خایی به

معنیش کون دریده همچو زنش

سخنش در خوشی نه در تلخی

وقت و ذوقش به دل رکیک و ضعیف

گفت هریک که اینت نغز و شکوه

بغل زاولی است در کردار

طعمه و قوت عنکبوت شود

چون مگس دیگ و دیگدانش یکیست

گوشها در کند به روی فراز

سیلی من ز دور گفت آرش

مانده مدهوش و عاجز و حیران

همچو گل کز میان گه روید

ملک الموت حاضرش بر کار

بود آسوده از تباهی گوش

گوشم ار بشنود بگرید زار

دل درون در ز خشم دربندند

به دگر در برون کند هوشش

دل دو انگشت دین کند در گوش

از مدیح و هجا و زهد و غزل

ژاژ طیان چو موعظه دانند

گوش کفّارت گناه شمرد

آستین در دهان ز جهلش فهم

نوحه بسیار خوشتر از غزلش

شود از باده و طرب بیزار

نشنوی نغمهٔ کریه آخر

ویحک از خلق شرم دار آخر

در خورست آن زمان گرانی گوش

پیش وی خود سخن که یارد گفت

از دهانش دل سیاه پدید

سخنت نالهٔ جرس در گوش