خویشتن کرده اند شعر تراش

خاطر و خطشان عقیم و سقیم

همه از روی معرفت پشتی

چون سگ پخته و چو مردم خام

همه محتاج جامهٔ کرباس

دال با ذال قافیت کرده

عقل از ایشان بداشته عدّت

حفظ کرده به جای فضل فضول

خلد را خوانده گاه شعر سعیر

شعر برده به پیش خر بنده

ساخته مسکن از درِ حکما

نیک و بد خیره درهم آمیزه

کرده چو موش سفره ها تاراج

خورده سیلی ز بهر پارهٔ پوست

خانه چون موش ساخته ز کلوخ

روی ناشسته همچو خوک و سگند

سخنش همچنوست بی سر و بُن

همچو طوطی به نطق در لافست

دلشان همچو نظمشان ساده

جان گران همچو استعارتشان

زان یکی هست بکر و کالمشان

که چنین باد هم زنخهاشان

از چنین شاعران به پیش مهان

خلق از ایشان رمیده همچو وحوش

خانهٔ مردمان از آن گیرند

لاجرم سخت جان و سست رگند

جان و تن در سرِ سری کردند

نام نیکو بداده از پی نان

زین چنین جاهلان دلا بگریز

همه پروانه وار با من جفت

همچو شمعند زرد و تافته دل

طاق ابرو و درگه چشمند

سه از آن کور و چار چون خر لنگ

نه چو مهره نه از درِ حمدان