تا به دل بر گنه دلیر شدم

زین حیات ذمیم بی مقصود

من ز بار گنه چو کوه شدم

مرگ بهتر ز زندگانی بد

سال و مه بر گناهها مُصرم

ای خداوند فرد بی همتای

که مرا زین گروه برهانی

گرچه دارم گناه بسیاری

دو سبب را امید می دارم

که نجاتم دهی بدین دو سبب

آن یکی حبّ خاندان رسول

وآن دگر بغض آل بوسفیان

مر مرا زین سبب نجات دهی

مایهٔ من به روز حشر این است

شکر ایزد که بنده چون دگران

ای سنا داده مر سنایی را

که تو بر ظالمان نبخشایی

خاصه بر ظالمان آل رسول

ختم این بیتها درود رسید

دید چشمم به خواب در یک شب

عقل دانست وقت رفتن جان

آمدم پیش با خطر سفری

چون نصیبم ز دهر این آمد

ناقص آمد کتاب از آنکه اجل

گرچه این بیتها تمام نشد

آنچه گفتم نظام او به کمال

اگر اندر جهان مقام بُدی

چون برفتم به عذر معذورم

یارب این عذر گفته ها بپذیر

تو که خواننده ای دعاگو باش

چون ترا جای جان برون از جاست

که چو خاکی تنت به خاک شود

من ز کردار و گفت ترسانم

لیکن ای دوست رفتنم زین سان

کرد خود گِرد خود درآوردم

تو چنان دان که همچنین باشی

چون ترا دین بود مرید لحد