آن شنیدی که از کم آزاری

آن دوید از نشاط در بستان

آن یکی گفتش از سرِ سردی

تو بدین سو همی چه پویی تفت

مرد دستار برده فصلی گفت

گفت ای خواجه گرچه زان سون شد

چه دوم بیهده سوی بستان

من همین یک دو روز صبر کنم

که بدین جا خود از سرای مجاز

زود باشد که از سرای سپنج

آنکه راز دل و نهان داند

تا بدین سان که کرد ما را عور

از چنین اقربا چه اندیشی

اصل دین چون علَم بلند کند

خویش ناخوش به سوی من به مثل

بر کنی بد رها کنی ناخوش

قیمتی در قیامت ایمانست

تخمهای که شهوتی نبود

نبود روز حشر نوبت طین

باش تا بگسلد به وقت نشور

چکنی خویشی کسی که عیان

گر شره سوی جانش حمله برد

مثل خویش بد چو دهقانست

تا بود سایه هست زیر درخت

خرمنش چون ز دانه باشد پُر

سالی ار هیچ خشکی آغازد

ننگ بر شد بر آسمان برین

برزگر رفت و نان و دوغ ببرد

با چنین قوم چون کنی خویشی

یار آن باش کت کند یاری