ور بود خود فقیه خویشاوند

باشد او در مزاج و سیرت خویش

نابکاری دو روی و یافه درای

تا تو سر بر کنی وی از دلبر

بیم تو جز به حبس و چک نکند

بد بد است ار چه نیک دان باشد

او نشسته به سردی اندر درس

نز پی علم و فهم را نیکست

با تو از بهر عزّ و حرمت و جاه

همچو پنجهٔ ذباب ریش ستر

سرد گفتنش چون قضا حالی

از برای سؤال خاصه و عام

می کز آن لب خورد نه دندانست

کودکی را اگر بدرّد کون

گرش همسایه دید از چپ و راست

آب در جوی دیگران بردن

بینی ار هیچ سوی او تازی

قلتبانی چو خایه گنده و دون

نه به حقش امید و نز کس بیم

کرده نام تو عامی و جاهل

چون درآید فغوله در تگ و پوی

که وکیل اندر آستین دارد

باز تا ضیعتی براندازد

چون به دِه تاخت با دومن کاغذ

لرزه بر سیّد جلیل افتد

مانده بر گوشهٔ حکم پر کم

که نهد لاله تند بر زانو

چکچکی زو فتاده در مسجد

که فقی بر که رخ ترش کردست

تا کرا باز خشک ریش کند

یا که از بیم ریش کوسهٔ او

تو مکن دعوی توانایی

به خدایش سپار ارت باید

تا ز تخییلهای شورانگیز

گر ز علم از برون علم دارد

آنچش امروز زیر پوش نمود

عزّ اینجای ذلّ آنجا راست

هرکه اینجا هوای نفس بهشت