موش کز دشت در دکان افتد

چون نشیند عوان به خر پشته

خویشتن را خدای نام نهد

بنشاند ز جهل و کشخانی

زانکه چون سفله یافت مال و عمل

کبر او چون بلای آمدنی

گر نداری به خدمتت خواند

همه از کون خواجه تیز دهد

که نبینی به حرمت و صولت

که نه از دست اینم و آنم

همه بادش ز حاجب و ز امیر

گوید ار با تو هم سخن باشد

گردنم بین ز دست شه نیلی

من زنم بیشتر ز بیم پشه

شاه ما ار بمیرد ار بزید

خود به دست من است چندین گاه

چکنی ناخوشی و خویشی او

از لقمه ای به ماتم و سور

کیست در چشم عقل ناخوش تر

دیو در مشک او دمیده فره

سفله گردد ز مال و علم سفیه

از عدم بوده وز فنا سوده

به دمی زنده از پفی بیمار

دور شو دور شو ز نزدیکش

گر براین خوان تو جفتی و فردی

که مه او و مه عزّ دولت او

خواجهٔ تو قناعت تو بس است

که خود آبستن است با همه ساز

دون رعنا همیشه مضطر به

صلح بی جنگ به کریمان را

با عوان خویشی ار نداری به

گزدم و مار سوی جانت روان

خویشی ار با عوانت ناچارست

یا بکش یا گریز از برِ او

گرچه تشنه شود سرابش ده

تا ز باد بروت او برهی

ورنه با او نشین به هر برزخ