عرش اگر بارگاه را زیبد

شه به پشت حقیقت اعجاز

هست چرخ ار چه هرزه دوران نیست

هست از این روی سال و ماه مقیم

روز و شب با نماز و با روزه

تا شود هم ز عدل و جاه ملک

اجل از عدل اوست مرگ طلب

عدد نام اوست هرکه نبشت

بهر هم نامی شه خوش نام

از پی شرع و ملک بسته کمر

از پی دوستان به گاه جدال

عزم او تیغ ملک را ظفرست

زیر حکمش برای جان و جهان

سست پای از نهیب او سیحون

بکند ار بخواهد از یک مشت

برگ سازنده از دو دست چو میغ

روح تازه شود ز دیدارش

سیرت انبیاست سیرت او

مهدی وقت و عیسی حالست

بهر بازوش از خط تقدیس

سیرت او روان صورت چین

من چه گویم که خود در احکامش

که چو تو خسروی ز بهرِ سریر

عرش و کرسی که است از اندازه ش

گرز او را فلک خمیده کشد

چرخ بیند چو بازوی چیرش

شه چو شد بر شکار شیران چیر

اخترانی که حال گردانند

تیغ او بر عدوست رستاخیز

سایهٔ تیغ شاه بر چیپال

آفت جان دشمن آن تیغست

گویی اهل وجود و اهل عدم

عدد کشتگان تیغ ملک

ذرّه ای تیغ شاه با صولت

گه بخندد به دست شاه درون

از تف بیلک شه کشور

ور سرِ گرز او زمین سپرد

نیزه را شاه اگر بجنباند

هرکه او خصم شهریار بُوَد

برگِرد ار بخواهد او آسان

تیغ هم نام او چو کین توزد

خنجر او چو قاف کاف شود

ز ابر شمشیر ملک بارنده

گر بخواهد ز تیغ موسی وار

برکشد دست شاه دین پرور

برکشد عکس تیغ سینه درش

خنجرش روی روز و ملک افروز

از سنانش آنکه جنگ رای کند

گرز او تا بدید بر هامون

زخم گرزش نمود در یک دم

صفت گرزش ار کنند ادا

مرکبش چون جز از پی حق نیست

روز میدان چو در دل آرد رای

هیبت گرز و تیر او در جنگ

دست و تیغش قضا شمار و قدر

چون تگ اشبهش به تاز آمد

زانکه بادِ دبور یک تگ اوست

مهد او بر فراز پیل جموح

چون به خصمش پیامی آمد ازو

جان که از پیش تیغ او گذرد

همت شاه چون به خیز آمد

آنکه با تیغهای هند نژاد

روم و چین را چو وقت آن آید

لوهووری ز بس که غم بود

نکند قصد هیچ خصم زبون

خصمش از بیم او گه پیکار

این بود چاره اش گهِ زلزال

هرکه بر یاد او ننوشد می

شود ار دست برنهد به کمان

خصمش از دم زند ز پیکانش

جور چون دور چرخ دم در دم

مردشان پیش مرگ نقش انگیز

بهر رنگ و نوا و جامهٔ برگ

از دل هندوان رمیده حیات

خصلت زشت گرگ در رمشان

رحمتی بوده آب و گل همه را

بر سر از تیغ او ز عشق علم

گرچه چون کوه سنگتن بودند

کرده ناگه ز فرِّ تاج و کلاه

فتنه را آب ریخت بر آتش

بر دل از بیم و هیبت شه شان

بوده فرزند خصم را به اثر

تیغ او خصم را عقیم کند

چون شه آهنگ سوی ایشان کرد

شد چو با عدل شهریار عدیل

عدل چون بر جهان امیر شود

ارم از امر اوست هفت جحیم

خصم زادش ز بیم اهریمن

خصم در پیش گرزش ار ملکست

دشمنانش به روز کین و نبرد

ار همه اورمزد و کیوانند

عزم شه کامران چو گردون بود

خصم اگر داد پشت هیچ مگوی

مغز را حزم شاه خواب ببرد

تا بدید آتش ملک سیحون

نوک رُمحش بمانده تا محشر

رای رایان به تیغ کرده قلم

تو خبر داری ار نه آگاهی

صفت او در آن صف ناورد

هرکجا شاه ما بتافت عنان

هرچه از جان دشمنش کاهد

تربت غزنه تا بنا افتاد