ور دبیر از تو بی نوا باشد

هرکجا کور دیدبان باشد

عقل خندد به زیر دامن در

ببرد آب عالم ابرار

عالم عامل و شه عادل

شاه با صدق آشنا باشد

از خطاها دلش جدا باشد

تا اولوالامر لایقش گردد

شیر هنگام صید ظلم نکرد

گرچه گردد اسیر آز و نیاز

عادل و کم طمع به ملک سزاست

دین و دولت به شرع و شه زنده ست

ملک و ملّت چو پود و چون تارست

ملتی را که ملک یار نشد

ملک بی ملّت آشنای غم است

ای به دم جفت عیسی مریم

اندرین روزگار بدعهدی

خشک شد بیخ دین و شاخ صواب

شه که عادل بُوَد ز قحط منال

سال نیکو مطیع عدل شهست

مرد بیمار را که دیده تر است