جر دو رنگی نشد ز مرگ هلاک

مجلس وعظ رفتنت هوسست

مرگ را در سرای پیچاپیچ

زادگان چون رحم بپردازند

تو به پیری ز مرگ نندیشی

وگر ایدون که خویشی تو دُرست

نکند سود و جز زیان ندهد

سوی مرگ است خلق را آهنگ

جان پذیران چه بی نوا چه به برگ

هستی حق زوال نپذیرد

پیش آن کس که قدر دین داند