چند گردی به گرد بام و سرای

دانکه بر بام دین برآیی تو

بام دین را به نردبان نیاز

پایهٔ عرش زیر او خجلست

که همه باغ طوطی اند چو زاغ

تو فرو ریخته به تنگ شکر

لوطیان را چو طوطیان مشمر

لیکن الکن به گاه گفتارند

شکرت با ذباب خانه برد

بازگشت شکر طهارت جای

همه باشی چو هیچ گردی تو

رنجها کش ببر ریاضت چاه

که چو یوسف به حسن زیبایی

خویشتن را به نار جهل مسوز

عزّ خود دان همیشه پستی خویش

برنهد بر سرِ تو گردون تاج

اصل او را ز پادشایی دان

تا ببینی هزار شاه گدای

آن فروش ای پسر که کس نخرد

مر ترا کسب خوبتر ز سؤال

چون عمل جای بت پرستی تست

آنچه آن هست تست باد شود

دیدهٔ خشک خویش را نم ده

صد کمان پیش او چو تیر بُوَد