با قرینی از آنِ خود رازی

گفت خود کی شنیده ام ز تو راز

از تو زاد آن زمان و در من مرد

ورنه محرم چو بشنود شاید

پیش محرم برهنه باید راز

سخن گفته به که ناگفته

دل خود جز به اهل دل منمای

ننماید به هیچ ظالم دل

از زمستان نهفته دارد راز

راز و دل جمله خاک بنماید

زانکه هشیار بدگمان باشد

ابجد از لوح عقل بسترده ست

نه ز واللیل بدروار بتافت

شب معراج روز راز منست