عمر ماهست چون رهش کوتاه

شیر خواره اش دوتا کند چو خیار

بام خرگه به گِل نیندایند

پاره پاره کنند چون خرگاه

این چو حرّاقه دان و آن چو بلور

پاسبانان گنبد اعظم

هم ازو خرگهیت پردازند

زانکه واللیل والضحاش نماند

شید مرگ آنگه عود او شد بید

راست چون در بهار نرگس و گل

کار و بارت همه براندازند

دیده را جز به دیده نتوان یافت

به یکی بوسه صدهزار چراغ

دوربین زان بُوَد که دیده خورد

که ترازو بُوَد ترازو سنج

مبرد دیگرش بفرساید

کاسیا چون دو شد شود غمّاز

به چه مانی مرا نگویی تو

دامن راه کهکشان پر دُر

چکنی تخم خشم و شهوت و آز

خواب شه بسته شب به سحر و به دم

بی روان مرد چون روان باشد

یکدگر را مدد بوند چو آب

تا در این راه حق گزیده بُوَد

نشنوده است یا اولی الابصار

نیستی در نهاد کار بصیر

دید را جز به دیده نتوان دید

یار همجنس پای آب آمد

کآبها پایهای یکدگرند

جز به آب آب کی تواند رفت

بی رفیقان مقر سقر باشد

خانه را راه و راه را یاران

زانکه بد رنگ عاجز از خردست

دلم از دل گرفت و از جان هم

وآنکه نه یارِ تست بارش دان

زندگی جان و دل ز یارانست

بهر کیکی گلیم نتوان سوخت

گلستان گردد آنچه بود خراب

میوه بر شاخ پژمریده شود

ورنه پیش آیدت هزار آکفت

زانکه غثّ و سمین کنون بهمست