آن نبینی که پادشه زاده

باشد اندر سرای و حجرهٔ خاص

تا به بازی فراش نگذارند

آن وشاقان پر فغان و فضول

در سرایی که بارگه باشد

همه را بر فلک رسیده خروش

وآن ملک زاده ساعتی بی کار

تا نپوید به راه ناواجب

نه به بازی و لهو پردازد

آن چنانش نگاه می دارد

سرّ این چیست خود تو می دانی

مر ترا تخت ملک منتظرست

تو کز از نسل آدمی به نسب

کار کن رنج کش بسان پدر

ورنه از آدمی ز شیطانی

ای دریغا که قیمت تن خویش