دوست حاضر نبُد پشیمان شد

زن ورا گفت گفتنی بر گو

زن بیاورد و کرد زر تسلیم

برگرفت آنقدر که بود به کار

به در آمد ز خانه خرّم و شاد

زن برِ شوی خود فراز آمد

شاد شد مرد و غم گرفت زوال

بیست برداشت مرد و رفت به کار

مستحق را ز رنج و غم برهاند

که مرا شاد کرد نیکو یار

مال من زانِ خویش فرق نکرد

از چنین دوستی چرا نالم

زانکه در مال من تصرّف کرد

کز مراعات هم نیاسودند

راحت دوستان غذی کردند

سینه ات همچو مار پوست درد

گر به زر خوب شد نباشد دوست

همه گفتار هرزه بی معنی

از سپاس و سپاسه دور بود

نکند هیچ نیک هرگز بد

گر کند آه او نباشد دوست

گویدت تا کجا بگو بنشین

تو ازین یار زود دست بشوی

نرم و تیزست و روشن و تاریست

هر قرینی که دونِ دین باشد

دانکه در صحن خانه مار بدست

نکند شیشه کس رفو به تبر

بار بی دفع و نفع مار بُوَد

کت به نیک و به بد به کار آید

دوست را همچو تیغ و میغ بوند

لیک هم کیسه کم بُوَد یاری