ابلهی کرد رخ به برزگری

سبکی چیست در گران جانی

پنبه بی پنبه دانه کار مرا

وین چنین ریش هم به قصران به

پس خزیدن نیامدست به کار

گنج بی رنج و درد بی درمان

هرچه گردون کند در آن منشین

وآنچه این بر فراشت پست کند

هرچه آن نقش کرد بتراشد

بدهد زود و زود بستاند

خود بگرید ز تو ستاند باز

پیر با طبع کودکان فلکست

هست مانند حوض و نیلوفر

چون شب آید هم او بود گورش

چون شب آید خودش بود تابوت

باز شب جان بدو سپارد باز

که هبوطش برابر شرفست

تا کم از ماهی آفتاب شوی

دوک ریسند و لعبتک بازند

سرِ افسانه هرچه بود و نبود

داردت پیش خویش خوار و زبون

کرد ضایع خدای بی چون را

مر ورا نام مرد مطلق نیست