آن شنیدی که بود مردی کور

رفت روزی به سون گرمابه

بود تنها به گوشه ای بنشست

دل و گل کاه و کوره از تف و تب

چون کدو خایه و چنار انگشت

هرزه پنداشت کور خودکامه

سوزنی تیز درگرفت به چنگ

سوزن اندر خلید در خایه

چون ز سوزن به جانش درد آمد

از دل آتش ز دیده باد آورد

هر زمان گفتی ای خدای غفور

مر مرا زین عنا و غم فرج آر

سوزن تیز و خایهٔ نازک

کرد مردی در آن میانه نگاه

گفتش ای ابله کذی و کذی

سوزن از دست بفکن و رستی

تو ز دنیا همان چنان نالی

دست ز دنیا بدار تا برهی

گه به پای از خودش بیندازی

می نخواهی جهان ولیک به قول

ای همه قول تو نفاق و دروغ

خنک آن کز زمانه دست بداشت

درد دینست داروی مؤمن

تکیه بر لذّت جهان کردن

وقت لذّت بترسی از سلطان

دل منه بر جهان بی معنی