مال بر کف چو پیل بر کشتیست

مال مصلح چو آب زیر سفن

وانِ ممسک چو آب در فُلکست

مرد را چون دم و درم باشد

تا به اینجاش کس جگر نخورد

ورچه در مال جز لطافت نیست

کز حلال از زمانه مشغولی

پسرِ عوف را ز بهر حلال

مرد دین باش و مال را یله کن

نبود خود حکیم شبهت جوی

گرچه زو جسم را پناه بُوَد

در زر و سیم اگر کمالستی

مال اگر مایل خران نشدی

آدمی مرده در غم نانی

آدمی پیش اسب بی درمست

دنیی از دین همیشه آزرده ست

مال سوی حکیم کی یازد

دور دارد شب خود از روزش

هر دو آنجا که علم و فرهنگ است

نشود مال جز به دون مایل

دون و دنیی بوند هر دو قرین

دیده ور پل به زیر کام کند