چون خرد در لبت به جان نگرم

آینهٔ روشنی به دست خرد

پیش تو چون سنان کمر بندم

همچو چنگ ار درِ هوات زنم

خواجه آگه که راز مطلق گفت

کانکه از بیم نفس بگریزد

حرز خواجه پس از فراق تنش

پشت را روی باش و خیره مجه

زانکه در کلمن رموز ازل

حق چو مر خواجه را پدید آمد

از نخست آوریده این پیغام

باز پس مانده ای ز پیش اجل

از پی نان و آب ماندی باز

چه افگنی تخم حرص و آز و نیاز

کاندرین خرسرای پویی تو

گر به آب و به نان بماندی باز

کانچه شوری ز نخ کند محلوج

تو بپرهیز از این غرور فلک

کاندرین حجره بر تن و دل و جان

کنجدی گر دهد ترا گردون

که تواند که دانهٔ کنجد

جان و دینت به قهر بستاند

نیست بی رنج راحتِ دنیا