لب چو بگشاد پیر فرزانه

پیر را گفتم از سرِ تحقیق

من که با تو دمی بگفتم غم

عمر بی دوستان نه عمر بُود

عمر با دوستی که او یکتاست

دل ز بند تو خوش بُوَد به عذاب

جان ز روی تو در ارم باشد

چون تو در مرکز حقیقت و حدق

از تو صحرا حریر پوش شود

از تو باید کلید قفل وفا

از تو بیهوش جفت هوش آمد

مردم از نیک نیک خو گردد