قائد و رهنمای ناسوتم

این جهان جمله زیر پای منست

نه همه جای چهره بنماییم

در جبلّت ز خلقها فردیم

خلقت ما جداست از همه خلق

موضعم مرجعست جانها را

چون قلم کرده پای تارک سر

همچو خورشید آسمان شماست

بحر او انگبین و کُه عنبر

پاک چون آتش و سپید چو برف

بومشان همچو نقطه قارون گیر

گوهرین سر زُمردین پایند

وحش گه پایه شان دل عالم

قد چو اومید ابلهان یازان

فارغ از نقش عالم و آدم

نیزه بازی کند چو شیر علَم

او و هرچ اندروست پاینده

بی خبر همچو سایه و خورشید

از برای قبول درویشان

مونس فاطمه جمال علی است

همه اندر یقین جان بی ظن

ساکنان حظیرهٔ قدسند

نقش او رهنمای خیرالفال

کنی از جان و دیده همراهی

بی عفونت هوایش از تف و نم

هم هواش از حوادث الجو دور

حشرات زمینش خسرو و کی

تا به سنگ و کلوخ جان دارد

حجّتم در خزینهٔ ناسوت

گفت کز کی و از کجا برتر

جای جانست و جان ندارد جای

خرد اندر بصر بخفت مرا

مانده بودم چو نقش بر دیبا

سرِ انگشت مانده در دندان

دیده زو برکشد دو کرگس چرخ

آخر از راه کهکشان دارد

مدرک کس نگشته حالت او

صدق در راه دین مقالت او

زانکه در خلقها چنو شه نیست

مرو آنجا به جای خویش بایست

مُل سوارست و گُل پیاده و بس

از پی عزّ شرع و دادن داد

وز سوار و پیاده کس نبود

گوش و گردن چو گوش و گردن حور

حرف و آواز در ولایت او

کت در این لافگاه غرجه گرفت

این درآمد به صورت آن در خط

دحیه کردست جبرئیلی را

پایت آرد ز چاه بر سرِ گاه

تخم کو پرورد بسی گردد

بهر جاوید نفس سایم او

برزگر در مزارع ملکوت

چشم بنهاده بر دریچهٔ گوش

تشنه ز آب نمک نگردد سیر

هست چون شهد و گلشکر خوردن

که طعام و شره بود هم دست

با تو خواهم که با تو کار خوش است

که خورد بر ز زندگانی خویش