ده حواسش سپاه و او میرست

رو بشویش به آب و ذُلّ و نیاز

اصل دین را برای نکتهٔ فرع

سه قوی چارگونه رنگ ترا

خود از این رنگهاش ننگ آید

اسب جان را در این محیط مران

که سلامت به ساحل دریاست

هست بسته درین سپنج فضا

روی دریا مجو به پشت کدو

خر به قلزم درون چرا رانی

خیره بیهوده بر مناره مرو

پیش من زین قبل بر استادی

شد سباحت وبال در دریا

سه گز اطلس بنه درم که خرد

همه نیک فلک به جمله بدست

بر سر و چشم آنکه بیدارست

چون گذشتی ازو چه پل چه دره