معن دادی خمی درم به دمی

گفت این خوی نزد من نه بدست

مال بدهم پی جوانمردی

در سخاوت چنانکه خواهی ده

ستد و داد را مباش زبون

مرد باشی به گاه بیع و شری

عقل دست و زبان کوته دان

ای خرد کرده سرفراز ترا

مرد گرد درِ خرد گردد

هرکجا رخ نهادی ای عاقل

هرکه تدبیر رای بد نکند

بی خرد را ز خود نباشد سود

که ازو تیره تیرگی آرد

حاکم عقل را در این بنیاد

زانکه در مکتب علوم ازل

نُتف او در آسمانهٔ نقل

از خرد خواجه شو که سنگ سپید

اوست بهر بقای جاویدان