سینهٔ او گشاد روح نخست

درز برداشت در زمان از وی

سینه ای را که حق حکم باشد

بهر آن تا کند درین بنیاد

از پر جبرئیل گشت درست

دل او بودی از خیانت پاک

رقم او بود قسمت جان را

انبیا گرچه محتشم بودند

پیش بودند نز پی دونیش

گرچه پیشند پیش از این چه غمست

حکم او همچو حکمتست روان

دین او در جهان رفیع شده

بخت او خونبهای پیر و جوان

بود پاکیزه باطن و ظاهر

شرع او در بصیرت و احسان

ملت درد اصفیا ز گلش

جان یکی فرع او به هفت ندیم

شوری انگیخت ظاهر و معلوم

همچو پیکان سوی همه نیکان

بهر پیکان تیرش از تعلیم

اندر آمد به خوی خوش عاطر

گفت دیدم بهشت مأوی را

دیدم از دل به دیدهٔ لاهوت

لطف فردوس را پسندیدم

هرچه مکنون غیب حضرت بود

داند آنکو دلش ز ریب تهیست

واسطه کیست پیش پرده سرای

گر شریفند و گر وضیع همه