خرد و جام او به هر دو سرای

تیغ و قرآن ورا شده معجز

او چو موسی علی ورا هارون

هرکه از در درآمده بر او

از پی جود نز برای سجود

او مدینهٔ علوم و باب علی

حرف کاغذ همی سیاه کند

آن بنان کو میان چو ماه زدی

ضرب کردی میان ماه تمام

آن بنانی که کرد مه به دو نیم

آنکه هر حرف را دلش بُد ظرف

آنکه شب را سپید موی کند

کی توان دید نور جان نبی

کی شد ادراکش از بلندی نور

او همه است از جلال با ما یار

چون فرو تاخت آسمان قدم

آتش کسری از تفش بگریخت

پیش شاخی که نور بار آرد

خدمتش را ز بارگاه بلند

گرچه موسی به سوی نیل شدی

سفل نیل آب داد تا سرِِ او

مصلحت را ز بهر عالم داد

چرخ تا شد جدا ز گوهر او

آسمان از جمال او ز زمین

نطق او هرچه در عقول نهاد

یک سخن زو و عالمی معنی

نام او هم تکست با تقدیر

وصف او روح در زبان دارد

محو گشت از هدایتش گبری

خلق او آمد از نکو عهدی

یافته دین حق بدو تعظیم

چون درآمد صدف گشای ازل

دین بدو یافت زینت و رونق

رهروان را ز احمدِ مختار

تا گروهی که دی چو دینارند

تا بنگشاد لعل او کان را

نرگسش چون ز آب تر گشتی

چون ز جهال رخ نهان کردی

چون شدی تنگ دل ز اهل مجاز

چون ز اشغال خلق درماندی

کای بلال اسب دولتم زین کن

که شدم سیر از آدم و عالم

آدم خویش را به پردهٔ راز

کرده بی گرم و سرد و بی تر و خشک

گاه گفتی جهان مراست تیغ

یک شکم نان جو نخوردی سیر

مهرش ادریس را بداده نوید

سایه پروردگان پردهٔ غیب

رفته زو بر عطا چو چرخ کبود

ذوق و شوقش ز نیک و بد کوتاه

همه خلق و وفا و بسط و فرح