ای ز دریا به کف کف آورده

مغز و در زان به دست ناوردی

زین صدفهای تیره دست بدار

گوهر بی صدف درون دلست

قیمت دُرّ نه از صدف باشد

آنکه داند به دیده فهر از قعر

وآنکه بر شط و شطر این دریاست

سطر قرآن چو شطر ایمانست

صفت لطف و عزّت قرآن

قعر او پر ز درّ و پُر گوهر

زوست از بهرِ باطن و ظاهر

پاک شو تا معانی مکنون

تا برون ناید از حدث انسان

تا تو باشی ز نفس خود محجوب

نکند خیره دوری و دیری

نشود دل ز حرف قرآن به

تو که در بند کلک و اَنقاسی

نبود خاصه در جهان سخن

گر همی گنج دلت باید و جان

تا دُر و گوهرِ یقین یابی

چون قدم در نهی در آن اقلیم

چون بخوانی او ابجدِ دین را

سیرتِ صادقان چنین باشد

پردهٔ روی روز تاریک است

تا بیابی تو دُرج دُرّ یتیم

در جهان چیست سرِّ ربّانی

تا نماید به تو چو مهر و چو ماه

چون عروسی که از نقاب تُنُک