سرِّ قرآن قران نکو داند

چون نباشد ز محرمان بنهفت

کی بنشناخت جز به دیدهٔ جان

من نگویم اگرچه عثمانی

هست دنیا مثال تابستان

در بیابان غفلتند همه

اندرین بادیهٔ هوا و هوان

هست قرآن چو آب سرد فرات

حرف و قرآن تو ظرف و آب شمر

کان کین زان نمایدت اوطان

زان بماندت نهاد بی روزه

سرِّ قرآن پاک با دل پاک

عقل کی شرح و بسط او داند

گرچه نقش سخن نه از سخنست

بود در مصر مانده یوسف خوب

حرف قرآن ز معنی قرآن

حرف را بر زبان توان راندن

صدف آمد حروف و قرآن دُر

حرف او گرچه خوب و منقوشست

از درون کن سماع موسی وار

جان چو آن خواند لقمه چرب کند

لفظ و آواز و حرف در آیات

پوست ار چه نه خوب و نغز بُوَد

حکمت از خبث تو سرود آید

تا در این تربتی که ترتیب است

به بصر بید بین به دل طوبی

بکن از بهرِ حرمتِ قرآن

عقل نبود دلیل اسرارش

تا درین عالمی که پر صید است

تو کنون ناحفاظ و غمّازی

تو نگشتی بسرِّ او واقف

تا هوا خواهی و هوا داری

چون جهان هوا خرد بگرفت

دیو بگریخت هم به دوزخ آز

آنگهی بو که صبح دین بدمد

چون ببینند مر ترا بی عیب

مر ترا در سرای عیب آرند

سرِّ قرآن ترا چو بنمایند

خاکی اجزای خاک را بیند

شد هزیمت ز سرِّ او شیطان

در دماغی که دیو کبر دمد

ز استماع قرآن بتابد گوش

سوی سرِّ نُبی نیارد هوش

هوش اگر گوشمال حق یابد