هم جلیلست با حجاب جلال

سخن اوست واضح و واثق

دُر جان را حروف او دُرجست

روضهٔ انس عارفانست او

ای ترا از قرائتِ قرآن

بر زبان از حروف ذوقی نه

از کمال جلالت و سلطان

بر زبان طرف حرف و ذوقی نه

از درون شمع منهج اسلام

عاقلان را حلاوتی در جان

دیده روح و حروف قرآن را

زحمت این ببرده چشم ز گوش

زآسمان تفضّل و احسان

ز ابر برّش جدا شده به لطف

بهر نامحرمان به پیش جمال

پرده و پرده دار را از شاه

داند آنکس که وی بصر دارد

نشد از دور طارم ازرق

نقش و حرف و قرائتش به یقین

تو هنوز از کفایت شب و روز

تو ز قرآن نقاب او دیدی

پیش نااهل چهره نگشادست

گر ترا هیچ اهل آن دیدی

مر ترا روی خویش بنمودی

اولین پوست زفت و تلخ بُوَد

سیمین از حریر زرد تُنُک

پنجمینت منزل است خانهٔ تو

چون ز پنجم روان بیارایی

دل مجروح را شفا زویست

تن چشد طعم ثفلش از پی زیست

حس چه بیند مگر که صورت نغز

صورت سورتش همی خوانی

کم ز مهمان سرای عَدْن مدان

حرف را زان نقاب خود کردست

تو همان دیده ای ز سورت آن

صورت از عین روح بیخبرست

چه شماری حروف را قرآن

که نبینند همچو بیداران

حرف با او اگرچه هم خوابه است