آن شنیدی که مرغکی در شخ

گفت تو کیستی چنین بد حال

چیست این زه که بر میان داری

گفت این زه نگاه دار من است

من میان بسته بهر طاعت را

گفت این گندم از برای چراست

گفت هستم به قوت حاجتمند

راتبم گندمیست هر روزی

هیچ بازت ندارم ار بخوری

سر فرو کرد و گندمک برکند

مرغ گفتا که من شدم باری

هیچ فاسق مرا ز راه نبرد

به خدایم فریفت مکّاری

هرکه او بهر لقمه شد پویان

کرده ام اختیار غفلت و جهل

من وفایی ندیده ام ز خسان