همچو خفّاش بد دل و شب رو

که نخواهم که صید کس باشم

زانکه هشیار بدگمان باشد

هرکه از بد گریخت نبود بد

همچو ناوک ز کژ گریز بهست

در چنین جای جای آن باشد

مصطفی با عتیق در غاری

برحقم گر بترسم از باطل

در هوا مرغدل چنین زانم

بنگرد پیش و پس یمین و یسار

کش غم جان ز عشق نان بیش است

که جهان گرسنه است و او علف است

که جهان را بدی ز به پیش است

آنکه هرگز نخورده ام نخورم

کو کسی کو کسی بود کس را

نیک تست آنکه زوت نبود بد

زین همه خلق محتشم گوزی

اندر آن حیرتم که مردم کیست

زین چنین عالمی پر از نااهل

بد فزون گشت و نیک هیچ نماند