آن شنیدی که رفت نادانی

گفت با دست از این مباش حزین

باد باشد چو بی خبر باشی

بر من این درد کوه پولادست

چون دل و دست همزبان دارم

چژک را چون نه تیغ و نه سپرست

لاجرم زین کند زمین شدیار

من ز بهر تو مانده اندر کنج

تخم تا در زمین نمانده سه ماه

در زمستان سه مه بیاساید

من که در خانه خود چنین باشم

چون همی خوانِ دانش آرایم

کم از آن کز تو رخ نهان دارم

از بلا کنج از آن نپردازم

تا دلم چون بهشت نور دهد

زان همی در به رخ فراز کنم

نبود نیز گرد هر کلبه

بلکه مرد سخن به هر جایی

جان گوینده چون نکو گوید

بیشهٔ نظم را چو شیر بُوَد

خود مرا نیست بی تو زهره و بس

چون نه مردان طمع و پر خاشم

گورخر چون نداد کس را دست

گرچه شد ز اهل روزگار جدا

سوسماری که فارغست از آب

تو مرا گویی ای خر طنّاز

نکنی خدمت این بزرگان را

کی شود سوی لاهی اللهی

زال چون ماده گاو بگذارد

باغ دین و خرد بُوَد خلوت

هرکه خلوت گزید راحت دید

باز دارد به خاصه بهر ورع

ضد با ضد یار چون باشد