آن شنیدی که بود پنبه زنی

گفتش ای زن مرا به نادانی

چه بود جرم من چو باشم من

زیرکی را که دل نخواهد رنج

هرکه این کنج و گنج بگذارد

زانکه در دهر سگ پرستانند

صدهزاران فتوح در یکدم

بی دل و دین ازین خداوندی

دور شو زین جهان که آنِ تو نیست

بی تو ایّام کارها کردست

پیش از این بس که بود چرخ کبود

بر وفای زمانه کیسه مدوز

بر بُراق خرد نشین پیوست

چه کنی خویش خویشت اللّٰه بس

صدق به صدق مخرقه یله کن

ذره ای صدق به که اندر راه

آهو از صدق اگر شود آگاه

به اقلی بسنده کن در راه

قوم موسی چو از براق خرد

از سمند هدی گسسته چو چنگ

از نهاد نهال صد ساله

از هوا این چنین بسی بینی

خرمگس کم حیات بسیار آز

مگسی با حدث قناعت کرد

زان قناعت بضاعت و خواریست

کارت آن به کز آن رهد عاقل

سینه را همچو چرک ساز حصار

سینه را هرکه حصن خود سازد

عمر بر مرد غمر چه فروشی

با دو چشم پر آب رخ به دل آر

که بهین مایه از ره جد و جدّ

طاعت ایزدی بضاعت را

فرض اللّٰه چون به جای آری

سنّت مصطفی چو بگزاری

خوی خود را بدین دو نیکو کن