توشهٔ آن جهان درو می ساز

تا تو گوئی بدرد و آنکس خند

پشت بر کاینات فرماید

دل تاریک روشنایی یافت

ماهی از تابه صید نکند مرد

چه خوش و ناخوش و چه نیک و چه بد

به خدای ار تو هیچ بربندی

نای حلقت ز نان بپردازد

کس نکرد اعتماد بر دو نفس

تخت بر آب مستوی نبود

استوی عرشه علی الما را

حل کند استوی علی العرشت

شاه شامان درای کوی زند

کُنج محراب و گنج خرسندی

تا ز راه لحد رسی با حد

سرِ فردوسیان سرایت ساخت

فرش روضه ز گنج فضل احد

نور حق در دو دیده یابی تو

از درون طوبی یقین را آب

میوه های فراخ او برسد