از پس این براق شوق بُوَد

آفرینش چو گشت زندانش

آتشیش از درون برافروزند

تا که خود یار عشق خودبین است

هرکه را کوی عشق او تازه ست

شوق بی یار خود سرور بُوَد

شوق ذوقت به دوزخ اندازد

چون برون رفت جان ز دروازه

صورت از بندِ طبع باز رهد

افتد از سیر جان بی اندازه

کرد کز باد شوق و درد رود

هرچه در راه فتنه انگیزد

از پی پایتابه ای بشکوه

آتش او ز بهرِ بالا را

چون مر او را ازو برانگیزند

دیدهٔ او چو نورِ ره بیند

بد و نیک اندر آن جهان نبود

هرکه را عشق کوی او باشد

آسمانی دگرش گردانند

هر دمش نقش کفر دین گردد

هر زمان شوید از پی تگ و پوی

خرد از نعرهٔ دلش کالیو

آدمی سوز گشته از پی راه

سرِّ آهش ندارد ایچ صبور

نعل اسبش چو گرد بندازد

او روان گشته سوی عالم نیست

مصطفی ایستاده بر ره اوی

اندر آویزد از پی اِشراف

آب در راه او خلیل زند

همه را باز خود رساند به خود

همه هستند و از همه همه دور

زو بد و نیک قوّت و حولست

امر او را تغیّری نبود

بغض و حقد از صفات او دورست

اوست قادر به هرچه خواهد خواست