زین هوس پیشه مرد بوالهوسی

گفت یک گرده و دو تا ماهی

لعل و گوهر مگر به گوهر چشم

این گهر را ببر تو ژاژ مخای

نزد گوهرشناس بر گوهر

چون کف پای بر صدف راند

دستِ صُنع خدای عزّوجل

نتواند کزو کشد سرِ خویش

قوّتی را به فعلی آبستن

زآنچه کشتند حاملان زایند

کی وجود آرد اندرو عصیان

همگان آمدند در پرگار

طفل در مکتب آن تواند خواند

مایه صورت پذیر و جسم صوَر

عقل را گفت خویشتن بشناس

جان سپاری حمیّت عشق است

طبع را گفت کدخدایی کن

پس به کف کن تو آب حیوان را

در ره روح قدس در بازد

نفس چون عقل پاکباز شود

روش اوست تا نهایت جان

در نُبی خوانده ای تصیرالامور

وآنکه مجبور بند کردهٔ اوست

غافلند آدمی ز خیر و ز شر

آن توانند کرد کو فرمود

هرچه او کرد خیرت آن باشد

کار ایزد نکو بود بدرست

که ترا چیست پایگاه و محل

زانکه اول خود او سرشت گلت

چه نماید ترا به جز بد و شک

هرچه از تست سر به سر آهوست