هرچه داری برای حق بگذار

جان و دل بذل کن کز آب و ز گِل

سیّد و سرفراز آلِ عبا

زان سه قرص جوین بی مقدار

خیز و بگذار دنیی دون را

درمی صدقه از کف درویش

زانکه درویش را دلی ریش است

به توانگر تو آن نگر که دلش

گل درویش صفوت ازلیست

بشنو تا چه گفت فضل آله

با شهنشاه و خواجهٔ لولاک

از تن و جان عقل و دل بگذر

صورت و وصف و عین درمانند

صورتت پردهٔ صفات بود

هرچه آن نقش علم و معرفتست

این چو مصباح روشن اندر ذات

تا نگشتی در آن گذرگه تنگ

تا بُوَد نسل آدمی بر جای

تا در این خاکدان نبیند رنج

این سرای از برای رنج و نیاز

آدمی چون نهاد سر در خواب

از تو پرسم که علم و حکمت و شرع

دین ز صورت همیشه بگریزد

یک جوابم بده ز روی صواب

چون ترا بر نهاد خود نفس است