چون گذشتی نه آنت ماند و نه این

دویی از عقل دان نه از توحید

چون همه شد یکی مجوی دویی

زال زر همچو زال بی زورست

در یکیئی یکیست رستم و حیز

بر فراز روان و تارکِ گل

تا بننهی کلاه سر نشوی

فعل تو سال و مه گناه بود

بر سران زمانه گشتی سر

نفی ترتیب محض تحقیق ست

مردنِ جان ورا امان باشد

فارغ آمد ز سوزن و ناخن

نیست گرد و ز نیست گشتن نیست

نیست یکتن که عالمی برپاست

این جهانت بدان جهان شد نقل

سر بزن چون چراغ و شمع و قلم

در طریقت بریدنی باشد

زانکه پیوسته سر کله طلبست

دُرج پر دُر ز بی سریست انار

با چنین سر کله گناه بُوَد

لاجرم جسر نار نگذاری

کل فضولی شود چو یافت کلاه

نفس دانا ز عقل گویا شد

من بگویم اگر نمیدانی

دست بر سر کنی نیابی تاج

وز پی عیب کل کله جوید

همچو یوسف جمال چه را داد

نشود نقش سرّت اللّهی

قلب او خود هلاک جان باشد

ورنه داری چو شمع دل پر نار

پیش حق باشگونه پال چو چاه

همچو بیژن اسیر چاه بود

همچو شمع آن کلاه از آتش دار

همچو شمع آتشین کله باشد

دل ز وحدت چنانکه مرد از اسم

چشش از ترک این و آن خیزد

وانکه صافی برون ازین ثفل است

خیمهٔ روزگار برپایست

آدمی را چو کدخدایی دان