اینهمه علم جسم مختصر است

علم آن کش نظر ادقّ باشد

سوی آنکس که عقل و دین دارد

چیست این راه را نشان و دلیل

ور ز من پرسی ای برادر هم

چیست زاد چنین ره ای غافل

روی سویِ جهان حی کردن

جاه و حرمت ز دل رها کردن

تنقیت کردن نفوس از بد

رفتن از منزل سخن کوشان

رفتن از فعل حق سوی صفتش

آنگه از معرفت به عالم راز

پس از او حق نیاز بستاند

در تن تو چو نفس تو بگداخت

با نیاز آنگهی که گردی یار

خان و مانش همه براندازد

در درون تو نقش دل گردد

پس زبانی که راز مطلق گفت

راز خود چون ز روی داد به پشت

روز رازش چو شب نمای آمد

راز او کرد ناگهانی فاش

صورت او نصیب دار آمد

نه ز بیهوده گفت و نادانی

جان جانش چو شد تهی ز آواز

راست گفت آنکسی که از سر حال

از تو تا دوست نیست ره بسیار

تا ببینی به دیدهٔ لاهوت

کی بود ما ز ما جدا مانده

دل شده تا به آستان خدای

چون درآمد به طارم توحید

روح با حور همبری سازد

ای ندیده ز آب رز هستی

چه کنی لاف مستیی به دروغ

تو اگر می خوری مده آواز

چکنی جستجوی چون جان تو

تو ندانی به پارسی ما سی

من بیاموزمت که جام شراب

برمدار از مقام هستی پی

تا نخوردی مدارش هیچ حلال

چون بخوردی دو دُرد با صد دَرد

پیشتر چون شوی که جایت نیست

پیشتر زین خران بی افسار

می همی عقل و جانشان بخورد

اندرین مجمع جوانمردان

گر نگویی تو صادقی باشی

نیستانی که بر درِ هستند

کز ازل پیش عشق و همت و زور

جهد کن تا چو مرگ بشتابد

کانکه را جای نیست غمخوار است

در گذر زین جهان پر اوباش

آنکسانی که بنده اند او را

کمرِ بندگیش بسته مدام